In 1983 zong Harry Slinger op één van de nummers van de
derde elpee van Drukwerk, (N)Iemand wint: ‘Bezuinigen, bezuinigen, geen werk
meer. De schulden, de belasting, het stijgt weer. Democratie, wat doe je nou?’
In drie decennia is er dus weinig veranderd. Maar ook de teksten van liedjes
als ‘Moeder aarde’(over de uitputting van onze planeet) en ‘Laat de rijken de crisis betalen’ hebben in
al die tijd weinig of niets aan actualiteit ingeboet.
INWISSELBAAR
De originele opnamen van deze songs, allemaal opgenomen in
de eerste helft van de jaren ’80, zijn echter wel degelijk door de tand des
tijds aangetast. Voor degenen die in die tijd fan waren en Drukwerk veelvuldig
draaiden, zullen deze oorspronkelijke versies
door hun nostalgische waarde onovertroffen blijven. Voor alle anderen is
er nu een album aanstaande van een hernieuwd Drukwerk waarop 17 oude songs in
een fris 2013-jasje zijn gestoken. Het enige oorspronkelijke bandlid is,
uiteraard, frontman Harry Slinger. Zijn naam is net zo synoniem met Drukwerk
als Mick Hucknall met Simply Red
of Debbie Harry met Blondie. Wie er verder achter hen
staan om de instrumentale begeleiding en achtergrondkoortjes te verzorgen, is
inwisselbaar. Maar daarmee is niet gezegd dat de bandleden stiekem wel van grote
invloed zijn.
MARTELING
Tussen 1 januari 1984 en 1 juni 1988 maakte ik zelf deel uit
van Drukwerk, als toetsenist. De liedjes uit de meest succesvolle periode van
Drukwerk, tussen Je Loog Tegen Mij (1982) en de laatste echte hit Carolien
(1984), werden naarmate de samenstelling van de band wisselde, steeds anders
uitgevoerd, in arrangementen die het resultaat waren van de verschillende
ideeën van de toenmalige bandleden. Wat dat betreft is Slinger een democraat
van de zuiverste orde, want hij liet dat allemaal toe en genoot er zelfs van
dat er steeds nieuwe versies ontstonden die het voor de duizendste keer zingen
van Marianneke of Wat Dom alleen maar leuker maakte. De eerste
keren dat hij met een orkestband het land in werd gestuurd door manager Jaap Buys
om de gaten in de begroting te vullen waren een marteling voor hem, want hij
miste de wisselwerking met zijn bandleden en de steeds weer nieuwe invalshoeken
en opvattingen die het spelen met een band zo’n feest maken.
BAARLIJKE NONSENS
In april 2011 was ik er getuige van dat Harry voor het eerst
optrad met zijn toen 23-jarige zoon Bram en diens bandje, in een kroeg in
Zaandam. De jongens hadden een aantal oude Drukwerksongs opnieuw gearrangeerd
en met zichtbare lol en trots liet senior zich door junior en de zijnen
begeleiden. Een kleine twee jaar later is er nu dan een cd met 17 oude Drukwerksongs
uitgevoerd door deze 2013-versie van Drukwerk, geproduceerd door Ton op ‘t Hof.
Hetzelfde spelplezier van die bijzondere
avond in dat Zaanse café is regelrecht overeind gebleven. Met name voornoemd Bezuinigen, Moeder Aarde en Hee Amsterdam zijn tijdloos goeie nieuwe versies. De kracht van het album is juist die tijdloze benadering: met name Bram Slingers toetsenwerk heeft een lekkere seventies-feel, maar zonder dat het ouderwets klinkt. De enige knieval voor de tijdgeest is het gesproken intro van Schijn Een Lichie Op Mij, waarin Harry het nu over Facebook en Twitter heeft, maar dat verder gelukkig nog steeds dezelfde baarlijke nonsens is als 30 jaar geleden. Harry is overigens opvallend goed
bij stem op zijn 63e. Sterker nog: hij zingt klassen beter dan op de
oorspronkelijke opnamen van 30 jaar geleden. Dat alleen al is een reden om deze
aanstekelijke collectie te beluisteren. Zelfs al staan er maar twee liedjes van
mij op…
