Ik heb al decennialang een fascinatie voor tribute-cd’s, albums waarop een bonte
verzameling artiesten elk een song van één bepaalde muzikale legende
uitvoert. Een historisch voorbeeld is 'Two Rooms', waarop wereldsterren als Kate
Bush, Sting, The Who, Tina Turner, Rod Stewart, Phil Collins en George Michael
een ode brengen aan Elton John. Een Nederlands hoogtepunt was 20 jaar geleden het fenomeen 'Een Nieuwe
Jas', een tv-programma van de AVRO waarin artiesten liedjes
interpreteerden van bijvoorbeeld Annie M.G. Schmidt of Toon Hermans, die
vervolgens op een cd verschenen.
Wat dit soort projecten extra leuk maakt is dat je bij
beluistering voelt dat de artiesten niet voor elkaar willen onderdoen. Ze maken
deel uit van een groots project, krijgen in de voorbereidende fase te horen wie er verder
aan meedoen, denken dan: “Wow,
in zo’n rijtje wil ik wel staan”, maar vervolgens slaan de zenuwen toe, want juist
in zo’n rijtje wil je eruit springen of op z’n minst niet afgaan.
KICKEN
Wat ik me altijd heb afgevraagd: wat als Sting, Rod Stewart en Eric Clapton - ik noem er maar een paar op - alle drie ‘Your
song’ van Elton John wilden doen? Ik stelde me altijd zo voor dat er dan iemand, de producer bijvoorbeeld, over nadenkt wie van de drie dat het beste zou kunnen. Rod Stewart voert het uit op ‘Two Rooms’, dus nemen we hem even als voorbeeld. Dan gaat die producer de andere
twee opbellen en zegt: “Sorry
(sowieso al het moeilijkste woord), ‘Your Song’ is al vergeven.” En die
samensteller heeft dan ook al bedacht wat Sting en Eric Clapton dan wél moeten
gaan opnemen. Stel dat Sting en Eric Clapton dan zeggen: "Ja, goed idee,
ik ga er meteen mee aan de slag." Dat is toch kicken? Mij leek dat in ieder geval geweldig.
Het afgelopen jaar is dat precies wat ik heb mogen doen ten
behoeve van 'De Nacht van Ramses' die
afgelopen 1 december in het DeLaMar Theater in Amsterdam werd gehouden, en die
afgelopen zondag op Radio 2 (deels) is uitgezonden. 23 artiesten en 4 groepen
voerden 20 liedjes van en 2 liedjes over Ramses Shaffy uit, en nog 2 liedjes die hij
niet schreef maar door zijn uitvoering wel onsterfelijk maakte: ‘Mens durf te
leven’ en ‘Onmogelijke droom’. Mijn 'Your song'- fantasie klopte: er waren zeker acht artiesten die ‘Laat
Me’ wilden doen. Ook ‘Pastorale’, ‘Sammy’ en ‘Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk &
Bewonder’ waren favorieten. Ik heb me vol overgave en met veel plezier op het
Ramses-repertoire gestort en ben met de artiesten en hun managements aan de
slag gegaan om een line-up te bouwen met alleen maar droomcombinaties.UITVERKOCHT HUIS
Op papier zag het eindresultaat er veelbelovend uit. Op
zaterdag 30 november en zondag 1 december zou ik in de repetities alles voor het eerst te
horen krijgen, maar het lot besliste anders. De moeder van mijn vrouw overleed
enkele dagen daarvoor en we zijn het hele weekend druk geweest met het regelen
van de uitvaart en aanverwante zaken. Pas aan het eind van zondagmiddag
arriveerde ik in het DeLaMar Theater waar de begeleidingsband onder leiding van Ruud Jan
Bos op dat moment net aan het repeteren was met Gé Reinders en Suzan Seegers.
Jan Rot’s eigenzinnige uitvoering van ‘We Zullen Doorgaan’ heb ik ook nog
meegekregen, plus het samenwerkingsverband van het Jong Nederlands Blazers
Ensemble en Jungle By Night, die in een Kyteman meets Shaffy-achtig arrangement
een instrumentale versie van ‘Vijf Uur’ speelden. Prachtig!
In een eerder stadium had Nielson mij al een demo van zijn
lekker frisse versie van ‘Sammy’ gestuurd, en Ernst Daniël Smid’s klassieke interpretatie
van ‘Jij Bent Mij Zo Lief’ kende ik al van twee eerdere uitvoeringen op YouTube.
Maar de andere 19 optredens: geen idee, anders dan wat ik in mijn hoofd had
gehoord. ’s Avonds tijdens de soundcheck gaf producer Elleke Claessen me een kaartje voor de
allerlaatste stoel in het uitverkochte huis en zei: “Ga lekker in de zaal
zitten en laat het over je heenkomen.” MEER DAN INDRUKWEKKEND
Het werden twee onvergetelijke uren. Allereerst al de
sensatie van de aankondigingen door presentator Cornald Maas: de ene na de
andere muzikant, zanger(es) of groep kwam het podium op, en het waren bepaald
niet de minste namen. Natuurlijk had ik de line-up zelf mede samengesteld, maar
als het dan daadwerkelijk voor je ogen gebeurt is dat echt fantastisch. Op de bühne ontrolde zich een
live eerbetoon aan een van de meest bijzondere artiesten uit de Nederlandse
muziekgeschiedenis, en inderdaad wilde niemand voor een ander onderdoen.
Zoals Joris Linssen, die met zijn bandje Caramba een fraai ‘’t Is stil in
Amsterdam’ neerzette, voor de camera van AT5 zei: “Het is net een songfestival
met allemaal songs van één artiest, en uiteindelijk wil je allemaal winnen.”
Voor mij persoonlijk was Maarten Heijmans de winnaar, de man
die in de huid van Shaffy is gekropen voor de tv-serie ‘Ramses’ van Michiel van
Erp die vanaf 6 januari op Nederland 2 te zien is. Hoe Maarten, op de rand van
het podium gezeten, ‘De een wil de ander’ niet zong, maar echt uitvoerde, speelde, acteerde, het was meer dan
indrukwekkend. Wat een energie, wat een drive, wat een talent. Zorg dat je geen
minuut van die serie mist!